Η Ιστορία Των Μινωιτών Και Οι Μύθοι Της Κρήτης
Το χρονοδιάγραμμα του Μινωικού Πολιτισμού
Το χρονοδιάγραμμα του Μινωικού Πολιτισμού
Το νησί της Κρήτης
• Το 5ο μεγαλύτερο νησί στη Μεσόγειο θάλασσα
• Το μεγαλύτερο νησί στην Ελλάδα
• Το σκαλοπάτι των 3 ηπείρων (Ευρώπη, Ασία, Αφρική)
🗓️ 2.000 π.Χ.
Το Παλάτι της Κνωσσού
Ο σημαντικότερος αρχαιολογικός χώρος στην Κρήτη.
Κτίριο πολλαπλών ορόφων, πάνω από 20.000 τ.μ. και 1.500 δωμάτια
Καταστροφή της Κνωσού:
Ηφαίστειο της Σαντορίνης, σεισμοί (1.600 π.Χ.)
Εισβολή των Μυκηναίων (1.450 π.Χ.)
Με πυρκαγιά (1.350 π.Χ.)
Πιθανώς εισβολή από πειρατές (Sea People) (1.200 π.Χ.)
Ανακάλυψη, ανοικοδόμηση της Κνωσού, από τον αρχαιολόγο Arthur Evans (από 1.900 μ.Χ.)
🗓️ 1.800 π.Χ.
Η Μινωική Γλώσσα
Η μινωική γλώσσα είναι γραμμένη στα κρητικά ιερογλυφικά και αργότερα στη Γραμμική Α συλλαβή, την πρώτη στην Ευρώπη. Καθώς τα κρητικά ιερογλυφικά δεν είναι αποκρυπτογραφημένα και η Γραμμική Α μόνο εν μέρει, η μινωική γλώσσα είναι άγνωστη και αταξινόμητη.
Ο όρος γραμμικό αναφέρεται στο γεγονός ότι το σενάριο γράφτηκε χρησιμοποιώντας μια γραφίδα για να κόψει γραμμές σε μια πλάκα από πηλό, σε αντίθεση με τη σφηνοειδή γραφή, η οποία γράφτηκε χρησιμοποιώντας μια γραφίδα για να πιέσει σφήνες στον πηλό. Η Γραμμική Α ανήκει στην ομάδα των γραφών που εξελίχθηκαν ανεξάρτητα από το αιγυπτιακό και το μεσοποταμιακό σύστημα. Τα κείμενα της Γραμμικής Α, κυρίως γραμμένα σε πήλινες πινακίδες, απλώνονται σε όλη την Κρήτη σε περισσότερες από 40 τοποθεσίες, αλλά βρίσκονται και στα νησιά Μήλο, Κέα, Κύθηρα, Θήρα (Σαντορίνη), Μίλητο, ακόμη και στην Τροία. Κατά τη δεύτερη χιλιετία π.Χ., υπήρχαν τέσσερις μεγάλοι κλάδοι: Γραμμική Α, Γραμμική Β, Κυπρομινωική και Κρητική ιερογλυφική.
Στη δεκαετία του 1950, η Γραμμική Β αποκρυπτογραφήθηκε ως Μυκηναϊκή Ελληνική. Η Γραμμική Β μοιράζεται πολλά σύμβολα με τη Γραμμική Α και μπορεί να σημειώνουν παρόμοιες συλλαβικές τιμές, αλλά ούτε αυτές ούτε άλλες προτεινόμενες αναγνώσεις οδηγούν σε μια γλώσσα που οι μελετητές μπορούν να διαβάσουν.
🗓️ 1.750 π.Χ.
Αγροτικά Φεστιβάλ
Οι Μινωίτες εκτρέφανε βοοειδή, πρόβατα, χοίρους, κατσίκες και εξημερώσανε τις μέλισσες. Καλλιεργούσαν σιτάρι, κριθάρι, βίκο και ρεβίθια. Καλλιεργούσαν επίσης σταφύλια, σύκα και ελιές, παπαρούνες για το σπόρο τους, πολλά λαχανικά και ίσως όπιο.
Βρέθηκε στην Αγία Τριάδα, μια σημαντική τοποθεσία που σχετίζεται με τα μινωικά ανάκτορα και χρονολογείται στη Νεοανακτορική περίοδο, (1600-1450 π.Χ.), το “Harvester Vase” παρουσιάζει μια λεπτομερή και συναρπαστική σκηνή ανδρών που βαδίζουν και τραγουδούν σε μια γιορτή που φαίνεται να είναι μια γιορτή συγκομιδής.
Είναι κατασκευασμένο από μαύρο στεατίτη και έχει σχήμα που μοιάζει με ένα παρόμοιο σκεύος από ένα ακόμα πιο πολύτιμο υλικό: ένα κέλυφος αυγού στρουθοκαμήλου. Τα αυγά στρουθοκαμήλου ήταν μερικά από τα πιο πολυτελή και εξωτικά τελετουργικά αγαθά στην εποχή του Χαλκού του Αιγαίου.
Αυτή η ομάδα πορείας διευθύνεται από έναν προφανώς μεγαλύτερο άνδρα. Ένας άλλος άνδρας, κουνάει το σείστρο (ένα μουσικό όργανο που χρησιμοποιείται σε θρησκευτικές τελετουργίες).
🗓️ 1.700 π.Χ.
Η Μινωική Ναυτική Δύναμη
Οι Μινωίτες ήταν μια εκτεταμένη ναυτική δύναμη. Τα μεγάλα πλοία τους είχαν μήκος περίπου 50 μέτρα και φαίνεται να έχουν φτάσουν ως τη Σκανδιναβία και τη Βόρεια Αμερική.
Ο Sir Arthur Evans τους χαρακτήρισε ως ελεύθερους και ανεξάρτητους ανθρώπους. Τους ονόμασε «Μινωίτες», αλλά πάπυροι που βρέθηκαν στην Αίγυπτο τους χαρακτηρίζει ως ‘Κεφτίου’. Η αιγυπτιακή λέξη Keftiu, που οδηγεί στην ελληνική καταγωγή, μεταφράζεται ως «το καρφί της γης», το καρφί που σημαίνει «η κορυφή ενός βουνού».
Έτσι, το όνομα ‘Κέφτιου’ σημαίνει κυρίως «στο καρφί», έναν όρο που πιθανώς χρησιμοποιείται από τους ναυτικούς της Εποχής του Χαλκού για να δείξει το κυρίαρχο ορόσημο της Κρήτης. Μινωικό ιερό στο ψηλότερο βουνό, το Καρφί.
🗓️ 1.700 π.Χ.
Η θεά των φιδιών
Η θεά και/ή η ιέρεια του φιδιού είναι ένας τύπος ειδώλου που απεικονίζει μια γυναίκα να κρατά δύο φίδια, φορώντας το τυπικό μινωικό φόρεμα.
Βρέθηκε από τον Βρετανό αρχαιολόγο Άρθουρ Έβανς στο Ανάκτορο της Κνωσού και ονομάστηκε από τον ίδιο και σήμερα εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου. Το φίδι συνδέεται συχνά συμβολικά με την ανανέωση της ζωής, επειδή ρίχνει το δέρμα του περιοδικά, έτσι δείχνει σοφία και γονιμότητα.
🗓️ 1.650 π.Χ.
Ταυροκαθάψια
Οι Μίνωες έκαναν τα Ταυροκαθάψια, μια μορφή ταυρομαχίας, είτε σαν θρησκευτική ιεροτελεστία ή σαν άθλημα.
Στην ιεροτελεστία υποτίθεται ότι ο ακροβάτης πρέπει να πηδάει πάνω από το κέρατα του ταύρου που έρχεται κατά πάνω του, ο οποίος θα κουνήσει δυνατά το λαιμό του προς τα πίσω, δίνοντας του την απαραίτητη δύναμη να κάνει το εντυπωσιακό άλμα.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν σκότωναν το ταύρο, γιατί ήταν ιερό μέρος της θρησκείας και ιεροτελεστίας τους.
Βασισμένο σε τοιχογραφίες και αγαλματίδια.
🗓️ 1.650 π.Χ.
Ο Ψαράς της Σαντορίνης
Ο «Ψαράς» (1650 π.Χ.) έχει ύψος 147 εκατοστά και είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Αιγαίου που βρέθηκε στο Ακρωτήρι, το οποίο ήταν ένας μινωικός οικισμός της Εποχής του Χαλκού στο ηφαιστειακό ελληνικό νησί της Σαντορίνης (Θήρα).
Οι Μινωίτες ήταν μεγάλοι θαλασσοπόροι στο Αιγαίο και η Σαντορίνη ήταν μια από τις βάσεις τους. Το μπλε χρώμα αντιπροσωπεύει τη σκιά του στενά ξυρισμένου κεφαλιού του.
🗓️ 1.550 π.Χ.
Ο πρίγκιπας με τα κρίνα
Ο πρίγκιπας των κρίνων είναι μια Μινωική τοιχογραφία (που χρονολογείται από το 1700 π.Χ.) στην Κνωσό όπου βρεθηκε σε θραύσματα και αποκαταστάθηκε πλήρως.
Η στάση του φαίνεται να υποδεικνύει ότι τραβούσε ένα ζώο ή φανταστικό πλάσμα (σφίγγα ή Γρυπαετό) με το αριστερό του χέρι και φορά ύφασμα με φαρδιά ζώνη, ένα περιδέραιο και ένα περίτεχνο στέμμα διακοσμημένο με κρίνους και φτερά παγωνιού.
Η φιγούρα ονομάστηκε «πρίγκιπας», επειδή θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει τον ιερέα-βασιλιά που ζούσε στο ανάκτορο της Κνωσού.
🗓️ 1.500 π.Χ.
Ο μινωικός θρόνος
Ο πρώτος θρόνος της Ευρώπης. Πήρε το όνομά του από τον μυθικό βασιλιά Μίνωα. Βρέθηκε στο παλάτι της Κνωσού. Κατασκευασμένο από μάρμαρο. Ορισμένοι ιστορικοί ισχυρίστηκαν ότι εξέλεγαν τους ηγέτες τους κάθε εννέα χρόνια όπως απεικονίζονται στους εννέα κύκλους του θρόνου.
Ο γρυπαετός, το μυθικό πλάσμα, δίπλα στο θρόνο, είναι μισό λιοντάρι και μισός αετός, που δείχνει πραγματική ηγεσία και εξυπηρετεί έναν θρησκευτικό σκοπό.
🗓️ 1.500 π.Χ.
Οι Μπλε Μαϊμούδες
Μια πολύ σημαντική τοιχογραφία που βρέθηκε στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης που απεικονίζει μια οικογένεια μπλε πιθήκων να σκαρφαλώνουν στα βράχια του ηφαιστείου του νησιού. Φαίνεται ότι θεωρούνταν ιερά ζώα και υπηρέτες των θεών.
Οι πίθηκοι ήταν ιθαγενής στην Αίγυπτο και μπορεί να μεταφέρθηκαν στη Θήρα ως δώρα ή ως κατοικίδια. Οι αρχαιολόγοι είχαν υποθέσει ότι οι πίθηκοι ήταν ένα αφρικανικό είδος ή ένα είδος από την ινδική υποήπειρο που σημαίνει ότι μπορεί να είχαν εμπορικούς δρόμους που έφταναν πάνω από 2.500 μίλια.
🗓️ 1.450 π.Χ.
Η Παριζιάνα ή η Μινωίτισα
Μια τοιχογραφία που βρέθηκε στο παλάτι της Κνωσού. Ονομάστηκε έτσι για να δείξει την ομορφιά της.
Οι Μινωικές γυναίκες
Οι γυναίκες της εποχής απεικονίζονταν σε τοιχογραφίες ως γυμνόστηθες με μακιγιάζ στα χείλη και στα μάτια τους.
Η μόδα τους αποτελούταν από ένα σφιχτό μπούστο που άφηνε το στήθος γυμνό, μια μακριά φούστα και μια ποδιά με κεντημένη ή υφαντή διακόσμηση.
Οι γυναίκες όχι μόνο ήταν σεβαστές, αλλά κατείχαν και θέσεις εξουσίας.
Οι ιέρειες φιδιών έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο στη μινωική κοινωνία και είχαν πολλές συμμετοχές καθώς αντιπροσώπευαν τη μητέρα θεά.
🗓️ 1.400 π.Χ
Ο παλαίκαστρο Κούρος
Ο Παλαίκαστρο Κούρος είναι ένα χρυσελεφάντινο αγαλματίδιο ενός νεαρού άνδρα που ανασκάφηκε σταδιακά στη σύγχρονη πόλη του Παλαικάστρου στο ελληνικό νησί της Κρήτης. Χρονολογήθηκε στην Υστερομινωική 1Β περίοδο στα μέσα του 15ου αιώνα π.Χ., κατά την Εποχή του Χαλκού. Σήμερα εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Σητείας.
Με ύψος περίπου 50 cm, το μεγάλο του μέγεθος σύμφωνα με τα πρότυπα άλλων ειδωλίων της μινωικής τέχνης και η αξία των υλικών του (ελεφαντόδοντο και χρυσός) μπορεί να υποδηλώνουν ότι ήταν λατρευτική εικόνα για λατρεία, η μόνη γνωστή από τον μινωικό πολιτισμό και μια ιδιαίτερη σχέση με την Αίγυπτο. Ήταν το μοναδικό ανδρικό άγαλμα, που βρέθηκε καμένο και σε κομμάτια, πιθανότατα ως αποτέλεσμα εμφυλίου πολέμου.
Θρύλοι & Μύθοι
Η βασίλισσα Πασιφάη και ο Μινώταυρος
Στην ελληνική μυθολογία ο Μινώταυρος είναι ένα μυθικό πλάσμα που απεικονίζεται με το κεφάλι και την ουρά ενός ταύρου και το σώμα ενός ανθρώπου που μεταφράζεται ως «ο ταύρος του Μίνωα» οπου κρυμμένος στο λαβύρινθο που σχεδιάστηκε από τον τεχνίτη Δαίδαλος, με εντολή του βασιλιά που προσπάθησε να κρύψει αυτή τη μεγάλη ντροπή.
Ο έρωτας της βασίλισσας Πασιφάης, συζύγου του Μίνωα, για ένα άσπρο ταύρο, δώρο του Ποσειδώνα. Από την παράνομη ένωση τους γεννήθηκε ο Μινώταυρος!
Στον λαβύρινθο έβρισκαν τον θάνατο, κάθε εννέα χρόνια, δεκατέσσερα αρχοντόπουλα από την Αθήνα. Άγριος φόρος αίματος και εξουσίας του παντοδύναμου βασιλιά Μίνωα σε αντίποινα του φόνου του γιου του Ανδρόγεου στην Αθήνα.
Ο Θησέας όμως, ο μεγαλύτερος ήρωας των Ελλήνων μετά τον Ηρακλή με την βοήθεια της Αριάδνης, κόρης του Μίνωα, με τον κόκκινο μίτο της τον σκότωσαν.
Ο Τάλως, Ο Ήφαιστος και οι Αργοναύτες
Ο μύθος περιγράφει τον Τάλως ως έναν γιγάντιο χάλκινο άνθρωπο που χτίστηκε από τον Ήφαιστο, τον θεό της εφεύρεσης και του σιδηρουργείου. Θεωρήθηκε το πρώτο ρομπότ που δημιουργήθηκε ή φαντάστηκε, στην ιστορία.
Ο Τάλως ανατέθηκε από τον Δία, τον βασιλιά των θεών, να προστατεύσει το νησί της Κρήτης και την πριγκίπισσα Ευρώπη, ως δώρο στον βασιλιά Μίνωα, από εισβολείς και πειρατές. Περπατούσε γύρω από το νησί τρεις φορές κάθε μέρα και έριχνε ογκόλιθους στα πλοία του εχθρού που πλησίαζαν.
Βασιλιάς Αιγέας
Στην ελληνική μυθολογία, ο Αιγέας ήταν μια αρχαϊκή φιγούρα, γεννημένος στα Μέγαρα. ήταν ο πατέρας του Θησέα, του ιδρυτή των αθηναϊκών θεσμών και ενός από τους βασιλείς της Αθήνας.
Κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, ο γιος του βασιλιά Μίνωα, ο Ανδρόγεας κατάφερε να νικήσει τον Αιγέα σε κάθε αγώνα κατά τη διάρκεια των Παναθηναίων. Από φθόνο ο Αιγέας τον έστειλε να κατακτήσει τον Μαραθώνιο Ταύρο, ο οποίος τον σκότωσε. Ο Μίνωας θύμωσε και κήρυξε τον πόλεμο στην Αθήνα. Ωστόσο, πρόσφερε στους Αθηναίους ειρήνη, υπό τον όρο ότι η Αθήνα θα έστελνε επτά νέους και επτά νέες κάθε εννέα χρόνια στην Κρήτη για να ταΐσουν τον Μινώταυρο, ένα μοχθηρό τέρας. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που ο Θησέας σκότωσε τον Μινώταυρο με τη βοήθεια της Αριάδνης, κόρης του Μίνωα.
Μετά τις περιπέτειές του στην Κρήτη, ο Θησέας επέστρεψε με πλοίο στην Αθήνα. Ο πατέρας του, ο Αιγέας, του είχε ζητήσει προηγουμένως να κρεμάσει ένα λευκό πανί ως ένδειξη ότι ο Θησέας είναι ζωντανός, αλλά ο Θησέας αγνόησε αυτό το αίτημα λόγω της γιορτής τους. Όταν ο Αιγέας είδε τα πλοία του Θησέα χωρίς άσπρο πανί, ανέλαβε τα χειρότερα και ρίχτηκε μέσα στη θλίψη του στη θάλασσα, που πήρε το όνομά του Αιγαίο Πέλαγος.
Ο Θησέας & η Αριάδνη
Ο Θησέας ήταν Έλληνας βασιλιάς των Αθηνών, κατά την ελληνική μυθολογία, υιός του Αιγέα και της Αίθρας κι ο πιο δημοφιλής ήρωας στην αρχαία Ελλάδα μετά τον Ηρακλή. Η Αίθρα είδε σε όνειρο την Αθηνά, η οποία την καθοδήγησε να περάσει περπατώντας πάνω σε υφάλους στη νησίδα Σφαιρία. Καθώς περπατούσε μέσα στη θάλασσα, λέγεται ότι ο Ποσειδώνας τη γονιμοποίησε. Ο ήρωας, επομένως, είχε αβέβαιη πατρότητα, μοιρασμένη ανάμεσα στον Αθηναίο βασιλιά και στον θεό της θάλασσας.
Το γνωστότερο κατόρθωμα του Θησέα υπήρξε η θανάτωση του Μινώταυρου. Ο Θησέας αποφάσισε να σαλπάρει για την Κρήτη και να θέσει τέλος στη ντροπιαστική εισφορά σε αίμα. Πήρε τη θέση ενός από τους 7 νέους και απέπλευσε μαζί τους από το Φάληρο. στην Κρήτη γνώρισε την κόρη του Μίνωα, την Αριάδνη, και οι δύο νέοι ερωτεύτηκαν. Ο ήρωας με τον «Μίτο της Αριάδνης» σκότωσε τον Μινώταυρο και δραπέτευσαν.
Στο ταξίδι της επιστροφής έκαναν μία στάση στη Νάξο, όπου η Αριάδνη έμεινε και παντρεύτηκε τον θεό Διόνυσο. Ο Θεός της χάρισε ένα χρυσό στεφάνι, έργο του Ηφαίστου, και την έφερε μαζί του στον Όλυμπο. Η θνητή Αριάδνη έφθασε έτσι να γίνει αθάνατη σύζυγος θεού.
Ο Δίας & η Πριγκίπισσα Ευρώπη
Στην ελληνική μυθολογία, η Ευρώπη ήταν μια πριγκίπισσα από τη Φοινίκη, Αργείου ελληνικής καταγωγής και μητέρα του βασιλιά Μίνωα της Κρήτης. Η ήπειρος της Ευρώπης πήρε το όνομά της. Ο Δίας, μεταμορφωμένος σε έναν εξημερωμένο, λευκό ταύρο, απήγαγε την πριγκίπισσα Ευρώπη και την πήγε από τη γη της Φοινίκης στο νησί της Κρήτης. Εκεί ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή του και την αποπλάνησε, κάτω από ένα αειθαλές δέντρο.
Γέννησε τρεις γιους του Δία, τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. Αυτοί οι άνδρες ήταν γνωστοί για την δικαιοσύνη τους και έγιναν οι τρεις κριτές του Κάτω Κόσμου, όταν πέθαναν. Μάλιστα, ο Μίνωας ίδρυσε την πόλη της Κνωσού και έδωσε το όνομά του σε έναν ολόκληρο πολιτισμό, τον Μινωικό πολιτισμό.
Ο Δίας αγάπησε τόσο πολύ την Ευρώπη που της πλημμύρισε με τρία ανεκτίμητα δώρα. Ο πρώτος ήταν ένας χάλκινος άνδρας, ο Τάλως, που την υπηρετούσε ως προστάτης. Ήταν ο χάλκινος γίγαντας που συνάντησαν και σκότωσαν οι Αργοναύτες στην προσπάθειά τους να βγουν στην Κρήτη. Το δεύτερο ήταν ένας σκύλος, ο Laelaps, που μπορούσε να κυνηγήσει ό,τι ήθελε. Το τελευταίο ήταν ένα ακόντιο που είχε τη δύναμη να χτυπήσει τον στόχο, όποιος κι αν ήταν αυτός. Η Ευρώπη παντρεύτηκε αργότερα έναν από τους βασιλείς της Κρήτης, τον Αστερίωνα, ο οποίος υιοθέτησε τους γιους της και την έκανε την πρώτη βασίλισσα της Κρήτης.
Στις μέρες μας, αυτός ο υπέροχος μύθος απεικονίζεται στο κέρμα των 2 ευρώ της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να αποδώσει το χαρακτηριστικό στη Νονά της Ευρώπης. Και το όνομα Ευρώπη έχει δοθεί σε ένα από τα 16 φεγγάρια του Δία.
Ίκαρος & Δαίδαλος
Στην ελληνική μυθολογία, ο Ίκαρος ήταν γιος του πρωτομάστορα Δαίδαλου, του δημιουργού του Λαβύρινθου. Ο Ίκαρος και ο Δαίδαλος προσπαθούν να δραπετεύσουν από την Κρήτη με φτερά που κατασκεύασε ο Δαίδαλος από φτερά και κερί.
Ο Ίκαρος αγνοεί τις οδηγίες του Δαίδαλου να μην πετάξει πολύ κοντά στον ήλιο, με αποτέλεσμα το κερί στα φτερά του να λιώσει. Ο Ίκαρος έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Το Ικάριο Πέλαγος, όπου έπεσε, πήρε το όνομά του και υπάρχει επίσης ένα μικρό νησί που ονομάζεται Ικαρία.
Η Γέννηση του Δία
Η Γέννηση του Δία έγινε στη Κρήτη. Είτε στο σπήλαιο Ιδαίον Άντρον του Ψηλορείτη είτε το σπήλαιο Δικταίον Άντρον στο Οροπέδιο Λασιθίου. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, η Ρέα, αφού γέννησε τον Δία, τον έδωσε στις νύμφες Αδράστεια και Ίδη, κόρες του Μελισσέα, για να τον θηλάσουν. Τον τάιζαν με το γάλα της κατσίκας Αμάλθειας, ενώ οι Κουρήτες φυλάνε τη σπηλιά και χτυπούν τα δόρατά τους στις ασπίδες τους για να μην ακούσει ο Κρόνος το κλάμα του βρέφους.
Ο Κρόνος καταπίνει κάθε παιδί μόλις γεννηθεί, έχοντας λάβει μια προφητεία από τους γονείς του, τη Γαία και τον Ουρανό, ότι ένα από τα παιδιά του είναι προορισμένο να το ανατρέψει μια μέρα όπως ανέτρεψε τον πατέρα του.
Στη συνέχεια, η Ρέα δίνει στον Κρόνο, στη θέση ενός παιδιού, μια πέτρα τυλιγμένη με ρούχα, την οποία καταπίνει αμέσως, χωρίς να γνωρίζει ότι δεν είναι ο γιος του.
Σημαντικές Φιγούρες της Κρήτης
Ελ Γκρέκο
(1541 – 1614)
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ευρύτερα γνωστός ως Ελ Γκρέκο, ήταν Έλληνας ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής Αναγέννησης.
Ο Ελ Γκρέκο γεννήθηκε στο Βασίλειο της Κάντιας (σημερινή Κρήτη), που ήταν εκείνη την εποχή μέρος της Δημοκρατίας της Βενετίας, Ιταλία, και το κέντρο της μεταβυζαντινής τέχνης. Εκπαιδεύτηκε και έγινε κύριος μέσα σε αυτή την παράδοση πριν ταξιδέψει σε ηλικία 26 ετών στη Βενετία, όπως είχαν κάνει άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες. Το 1577, μετακόμισε στο Τολέδο της Ισπανίας, όπου έζησε και εργάστηκε μέχρι το θάνατό του. Στο Τολέδο, ο Ελ Γκρέκο έλαβε πολλές σημαντικές παραγγελίες και παρήγαγε τους πιο γνωστούς πίνακές του, όπως το Θέα του Τολέδο και το Άνοιγμα της Πέμπτης Σφραγίδας.
Μια από τις σπουδαίες κρητικές φιγούρες που έδωσε μορφή στη σύγχρονη Κρήτη & Ελλάδα!
Χαρίκλεια Δασκαλάκη
(1866)
Η Κρητική ηρωίδα Χαρίκλεια Δασκαλάκη συνδέεται με την εξέγερση του 1866 στη Μονή Αρκαδίου, ένα από τα πιο σεβαστά σύμβολα ελευθερίας της Κρήτης. Υπό την πολιορκία των Τούρκων, επαναστατημένοι μοναχοί και χωρικοί με επικεφαλής τον ηγούμενο Γαβριήλ ανατινάχτηκαν πυροδοτώντας τις πυριτιδαποθήκες αντί να παραδοθούν, ένα δραματικό γεγονός που έφερε στην Ευρώπη την ένταση του προβλήματος της ανεξαρτησίας της Κρήτης.
Οδυσσέας Ελύτης
(1911 – 1996) Ηράκλειο Κρήτης
Ο Οδυσσέας Ελύτης (πραγματικό όνομα: Οδυσσέας Αλεπουδέλλης), ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες
ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του ’30.
Βραβεύτηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και
το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο
δεύτερος και τελευταίος μέχρι σήμερα Έλληνας που
τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Γνωστότερα
ποιητικά του έργα είναι τα Άξιον εστί, ο Ήλιος ο πρώτος
και οι Προσανατολισμοί.
Διαμόρφωσε ένα προσωπικό ποιητικό ιδίωμα και
θεωρείται ένας από τους ανανεωτές της ελληνικής
ποίησης. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν, ενώ
συλλογές του έχουν μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε
πολλές ξένες γλώσσες. Το έργο του περιλαμβάνει
ακόμα μεταφράσεις ποιητικών και θεατρικών έργων.
Υπήρξε μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Έργων
Τέχνης και της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Κριτικής,
αντιπρόσωπος στις Rencontres Internationales της
Γενεύης και Incontro Romano della Cultura της Ρώμης.
